14 februari
Van Lake Tekapo, de heldere hemel niet gezien het was bewolkt vannacht, naar Christchurch een vlotte rit, eerst over een hoogvlakte met rechte wegen daarna een afdaling naar een gebied dat veel weg heeft van onze Nederlandse polders. Lijnrechte wegen, vlak door een agrarisch gebied met kleine dorpen. Het laatste stukje via weg nr. 1 naar Christchurch werd het drukker. Om 12.30 uur al op de camping aangekomen. Om 15.00 uur met de bus naar het centrum Christchurch, een stad die lijkt op een dorp (380.000 inw.). In de buitenwijken heel veel laagbouw, woningen met een tuin rondom en geen bovenetage.
Een jonge stad sinds 1850 met een kathedraal in het centrum met wat hoogbouw in de winkelstraten erom heen. Een aantal gebouwen van 1850 tot 1900 in Engelse stijl en grote stadstuinen.
Eerst de kathedraal bekeken (eenvoudig en sober ingericht niet zo groot) en daarna door een mooi park gewandeld.
Een Belgisch biertje, kriek gedronken in een Belgische Pub, de oude tram route gevolgd en als afsluiting een steak (330 gr.) gegeten in een van de vele restaurants, vooral Japans en Thais.
Met de bus terug naar de camping.
Uit eten is iets goedkoper dan in Nederland, vooral vleesgerechten
± € 14,-.
Camping prijzen variëren van ± € 12,- tot ± € 24,- (hoogseizoen).
Benzine ± € 0,70 en diesel voor onze camper ± € 0,57.
Prijzen in de supermarkt iets goedkoper dan in Nederland, vooral vlees
( steak, biefstuk van 600 gr. ± € 5,- ).
13 februari
Vanochtend werden wij wakker van het getikt van de regen. Voor het eerst tijdens onze vakantie had het 's nachts behoorlijk geregend.
Nog overwogen om de route aan te passen maar gelukkig niet gedaan.
Het klaarde steeds meer op in de loop van de dag en het werd zelfs erg warm.
Van Oamaru naar Lake Tekapo, via de Weston-Ngapara road, over de road 83, en 8, langs Twizel en Lake Pukaki, met een mooi uitzicht op Mnt. Cook (Aoraki), waar we overgevlogen zijn bij Franz Josef Glacier.
Het meer zo helder en zo turkoois blauw, schitterend.
Het 700 m. hooggelegen Lake Tekapo heeft de reputatie de helderste hemel van Nieuw Zeeland te hebben ( we zullen zien !!). Er is nauwelijks lichtvervuiling. Het meer is 32 km. lang, op sommige punten 120 m. diep, het water komt van de ijskoude Godleyrivier.
Het is nu 21.00 uur kraakhelder, dus ........... het wordt een koude nacht,
Gauw onder het de wol na een goede neut.
12 februari
12 februari.
Vroeg op gestaan om een historische trein te nemen door de Taieri Gorge. Een diepe kloof die naar het binnenland gaat.
De reis gaat in gerestaureerde rijtuigen uit de jaren twintig over een lijn die is aangelegd rond 1880 met talrijke viaducten en tunnels.
De treinreis gaat van Dunedin naar Middlemarch, 77 km. van Dunedin reisduur heen en terug ± 6 uur. http://www.taieri.co.nz/
Een verrassend landschap in Middlemarch, een hoogplateau met veel rotsen en gort, gort droog.
Na de treinreis doorgereden naar Oamaru, waar een 'Blue Penguïn Colony'te bekijken is.
Onderweg nog langs Moeraki boulders, grote, ronde stenen op het strand. Se lijken op versteende voetballen, zelf vond ik het meer op versteende eieren lijken, de barsten waren te zien van de schil.
De boulders zijn volgens de geleerden 65 milj. Jaar oud. Ze zijn ontstaan door kristallisatie van kalk in kleisteen.
Volgens de Maori-legendes zijn de ronde stenen op het zand aangespoelde kalebassen, afkomstig van de eerste grote reizigerskano die bij Nieuw-Zeeland was gestrand.
Oamaru, de stad noemt zichzelf 'Nieuw-Zeelandse enige victoriaanse stad'. Met dank aan de grote hoeveelheid hoogwaardige kalksteen die in de buurt lag. Een groep enthousiaste zakenlieden en bewoners heeft vanaf 1988 de handen ineen geslagen om de historische gebouwen op te knappen en de stad te promoten als historische stad.
Aangekomen bij de camping, meteen tickets gekocht om 's avonds te kijken naar de Pinguïns en tevens zat daar een rondleiding bij, met een bus door de historische stad.
Dwergpinguïns zijn met hun 30 cm. Lengte de kleinste pinguïns ter wereld. Het pinguïnbezoekerscentrum wordt gerund door vrijwilligers, de gemeente en natuurbeschermers.
De pinguïns, die soms wel 25 jaar oud kunnen worden, zijn het grootste deel van hun leven op zee om vis te vangen.
Ze kunnen per dag 50 km. zwemmen, keren alleen op land terug om hun jongen te voeden ( dec., jan., febr.).
Elke dag rond zonsondergang komen ongeveer 200 dwergpinguïns terug uit zee om de visvangst van die dag in de bekken van hun jongen te spugen.
Bij het strand is een grote tribune gebouwd, om te zien hoe de pinguïns in groepen naar land zwemmen en dan even aarzelend als waggelend naar hun holen lopen, 100 meter verderop.
We mochten geen foto's maken (ook niet filmen) dit zou de pinguïns verstoren en gaan dan weer terug naar zee en de chickens worden dan niet gevoed en gaan dood.
De pinguïns hebben n.l. een heel goed gehoor en het klikken van de camera's is een hard geluid.
Vandaar de toewijzing naar de website. http://www.penguins.co.nz/
Een lange zeer mooie dag, van 8.00 tot 22.30 uur op stap geweest. Heel veel gezien.
11 februari
Otago Peninsula, het schiereiland bij Dunedin, resten van een oude vulkaan met een rijk geschakeerd landschap. Vanuit Dunedin is het 60 km. naar de punt van het schiereiland en terug. (http://www.otago-peninsula.co.nz/ ).
Op Tanaroa Head zit een albatroskolonie, een van de grootste soorten, de koningsalbatros, een spanwijdte van meer dan 3 m.
Alleen vanuit de lucht bewonderd, enorme vogels, mar op de foto's is het maar een stipje.
Tegen de avond, rond vijf uur, pinguïns bekeken, de geeloogpinguïn.
Te zien bij Penguïn Place, via loopgraven, gecamoufleerd met neten, die langs de nesten van de pinguïns lopen.
De rondleiding duurt 1.30 uur met een gids die heel enthousiast vertelt over de geeloogpinguïns.
De gele rand, rond het oog, ontstaat pas als de pinguïn volwassen is door de vele vis die hij eet op zee.
Sommige chicken kregen al een gele rand, door het vele voorgekauwde vis die ze kregen van moeders.
De rondleiding was een fantastische ervaring, zodichtbij een pinguïn, die solitair leeft, niet in kolonie, te zien.
10 februari
Vertrokken vanuit Invercargill. De zuidelijkste stad op aarde, alleen enige dorpen in Argentinië liggen zuidelijker.
Vanuit Invercargill over de kustroute SH 92 naar Dunedin. De weg voert door de Catlins. Het is een aantrekkelijke route met zo hier en daar bezienswaardigheden.
De kustroute gaat langs een keur van kliffen, door de zee uitgesleten rotsen, stukjes regenwoud, baaien, kleine eilandjes en watervallen. Bijzonder zijn de versteende bossen bij Curio Bay.
Op het strand zijn duidelijk de afdrukken te zien van het bos dat hier 160 milj. Jaar geleden groeide, toen er een subtropisch klimaat heerste. De bomen zijn w.s. geveld door een gigantische vulkaanuitbarsting.
Dunedin, de hoofdstad van de streek Otago en na Christchurch de grootste van het Zuider-eiland. Dunedin is de schotse naam van de schotse hoofdstad Edinburgh.
Camping aan de beach genomen want daar scheen de zon en een goede uitvalbasis om naar het schiereiland, Otago Peninsula, te gaan.
6- 7 - 8 en 9 februari
9 februari.
Eindelink weer even tijd om een verhaaltje te schrijven.
Daar hebben we de afgelopen dagen geen tijd voor gehad, zoveel gezien en gedaan dat we 's avonds vermoeid op ons bed ploften.
Zaterdag 6 februari naar de Doubtful sound, vroeg opgestaan om in Manapouri met de cruise te beginnen.
Om 8.30 uur vertrok de boot over Lake Manapouri naar de waterkrachtcentrale, waar we een rondleiding kregen, daar vandaan met de bus over de Wilmott pass (670 m.) nar de Doubtfull sound.
Voordat we aan boord gingen, ons flink ingespoten met anti-Sandfly.
De tocht over Lake Manapouri begon somber, de zon probeerde wel erdoor heen te komen.
Eenmaal bij de waterkrachtcentrale volop zon en warm en heel, heel veel 'Sandfly's'.
Blijven bewegen is de enige remedie. De excursie naar de waterkrachtcentrale was interessant, gelukkig hadden ze een Nederlandse vertaling, degene die de rondleiding deed was maoilijk te verstaan.
De tocht met de bus, over een gravelroad was mooi en stoffig, het had al 21 dagen niet geregend, wat heel bijzonder is in de Doubtfull sound ( het regent daar 200 dagen per jaar, 7000 mm).
De tocht over de Doubtfull sound viel achteraf een beetje tegen, geen steile hellingen van de rotswanden, geen dolfijnen gezien.
Het was wel een gezellige tocht mede door een ander echtpaar, waar we de gehele tocht zeer geanimeerd mee hebben gepraat.
's Avonds geen puf om te koken, we waren rond 18 uur terug op te camping, heerlijk uit eten geweest.
Zondag 7 februari s'Middags naar de Glowworm Caves, samen met Dinnie en Willem uit Oostzaan.
We gaan eerst met de boot over Lake Te Anau naar de ingang van de grot, waar we uitleg krijgen over de grot en het ontstaan van 'Glowworm'.
De larve, van een mug, geven licht in het donker.
Een leuke middag, goed uitgekozen want vandaag was het een mindere dag, veel wind en bewolking en af en toe en spatje.
Terug op de camping samen wat gedronken en later met zijn vieren naar de Chinees, niet ver van de camping.
Heerlijk, anders van smaak, maar lekker.
Maandag 8 februari, weer vroeg op, rond 6.30 uur om op tijd de excursie over de Milford sound te doen. De weg ernaar toe is 120 km., ongeveer 2½ uur rijden.
Wij besloten om op terug weg foto's te maken, mede ook voor het licht, andere zonstand.
In het begin vonden we de weg saai, later werd het spectaculairder en de zon kwam eindelijk door.
Eenmaal in de Milford sound stralend mooi weer en Wim had een zeilschip geboekt om door het fjord te varen, nostalgisch.
Om 10.30 uur vertrokken we en de tocht was schitterend, steile wanden van 700 t/m 1700 m. hoog, puur graniet.
Zeehonden gezien, mooie vogels maar helaas geen dolfijnen.
De boot voer zelfs de Tasmanzee op om de dolfijnen te zoeken.
De terugweg is toch bijzonder, nu de zon scheen op de bergen en de verschillende landschappen.
Weer een zeer indrukwekkende dag, een stille camping opgedraaid om even tot rust te komen van de afgelopen dagen.
Dinsdag 9 februari van Manapouri tot Invercargill gereden over de Clifden Blackmount road, langs een hele oude 'Hanging Bridge'uit 1899.
Een afwisselend landschap, lijkt op Schotland (wonen hier ook veel Schotten).
Riverton aangedaan, de oudste stad van het Zuidereiland, kon helaas niks ouds herkennen aan deze stad.
Door Invercargill naar Bluff, geinformeerd over Stewart eiland.
Besloten om dit niet te doen, ivm de weersomstandigheden de aankomende dagen niet best zijn.
Op een Top 10 camping gaan staan in Invercargill voor internet verbinding.
(kosten $5,00 = ± € 2,50 voor een uur).
5 februari
Van Queenstown naar Te Anau, van deze plaats uit gaan we 3 excursies maken, een paar dagen geleden al gereserveerd.
Aan het einde van Lake Wakatipu ligt een dorpje Kingston, waar volgens onze informatie een historische Stoomtrein rijdt, over 14 km. met zeven houten rijtuigen uit 1898.
Helaas opgeheven, treinen en locomotieven stonden er wel, maar de plek werd te koop aangeboden. In Kingston zelf stonden ook veel huizen te koop, het dorp loopt leeg.
Te Anau, de belangrijkste plaats op weg naar Milford Sound, de 'Gateway to the fjords'.
Het is prachtig gelegen aan Lake te Anau.
Nog steeds heel goed weer.
Dus bestel een tripple ijsje van NZ $ 3,90, Yolanda kon hem bijna niet op. Wij moesten even aan vader Joop denken.
6/2 de Doubtful Sound
7/2 Cave Glowworm
8/2 de Milford Sound
4 februari
4 februari.
Nog steeds fantastisch weer. We verlaten Wanaka, een schitterende omgeving waar je kunt wandelen.
Via de Cordrona Valley Road, langs het dorpje Cardona.
Het dorpje heeft een fraai café, annex hotel uit 1860, geopend met de 'Goldrush'in 1860. Heel idyllisch, tevens een rally van oude auto's, vnl. Bentley's van verschillende leeftijd ± 1910 t/m 1960, trekt door NZ, bijna dezelfde route die wij rijden. (vanaf 26 januari t/m 6 maart) , komen we daar tegen.
De top van de weg is 1080 m. hoog, 'Crown Saddle', de hoogste geasfalteerde weg in NZ. Het uitzicht over de vallei, Queenstown en het enorme meer is zonder meer fraai.
Op ruim 20 km. van Queenstown ligt Arrowtown, een voormalig goudmijnstadje wat nog redelijk intact is. In het historische postkantoor de kaarten op de bus gedaan.
De weg vervolgd over Malaghan road en bij Arthurs Point naar de Shotover rivier gekeken, waar een Shotover Jet door een kloof raasde.
Gisteravond had Willem een restaurant gereserveerd in Queenstown, dat met een 'Gondala'naar Bob's Peak, 450 m. boven de stad, te bereiken is. Vlakbij de Gondala is een camping, handig, zodat we wandelend naar de Gondala kunnen.
Het restaurant boven op de berg heeft een schitterend uitzicht over Queenstown en Lake Wakatipu.
Heerlijk gegeten, een lopend buffet, met vlees, vis, salades, dessert, kaas en koffie of thee en je mocht onbeperkt eten in ± 2 uur tijd, dus je weet het wel, 'Tonnetje rond'naar beneden.
Na het eten, terwijl we op het terras foto's maakten, belde Ester vanuit het koude Nederland. Erg fijn haar weer te horen.
Daarna nog even Queenstown bij avond bezocht, zeer gezellig, veel live muziek op bijna ieder hoek van de straat.
Nog even een biertje gedronken op een terrras.