3 februari
Vandaag een korte rit gemaakt van 146 km. van Haast naar Wanaka via de Haast-pas.
De sandflys hebben wij achter ons gelaten al zitten er nog enkel in onze campervan (zelfs in de kast).
Wij volgden eerst het brede dal van de Haast rivier daarna de pas genomen (stelde niet veel voor).
In de afdaling nog een keer of 3 gestopt voor een wandeling 2x naar een waterval ± 15 min. En 1x naar de Blue Holes ± 40 min.
Daar zijn wij eerst door een regenwoud gelopen en via 2 swing-bridges, bij de Blue Holes aangekomen.
Wat gletsjer water heeft in de rivier prachtige gaten uitgesleten die blauwachtig kleuren door het glaszuivere water.
Onze tocht vervolgt en via Lake Wanaka en Lake Hawea ( twee prachtige azuur blauwe meren),eerst nog gepicknickt aan de oevers van Lake Hawea en uiteindelijk om 13.30 uur aangekomen op de camping Aspiring Campervan Park.
Daarna zoveel mogelijk kleren gewassen en de weersverwachting voor de komende dagen opgevraagd.
De planning voor de komende dagen wordt daarop aangepast.
Voor het eerst sinds 4 dagen weer wat wolken gezien maar het is nog steeds lekker warm ± 28°C.
Groetjes
Willem en Yolanda
2 februari
2 februari.
Vanmorgen eerst even naar iedereen de mooie foto's van gisteren verstuurt. Gisteravond lukte het niet meer, we gingen om half één naar bed.
Na enige wroeten eindelijk de verbinding die we wilden hebben en alles gemaild.
We stonden op een vrij nieuwe camping met schitterende faciliteiten, toch maar besloten om verder te gaan naar de Fox Glacier om daar een wandeling te maken langs een meer waar de weerspiegeling van de Fox Glacier in het water is.
Lake Matheson was omgeven door een regenwoud. Goed inspuiten met anti-insectenspray, de 'Sand-fly'tiert weelderig, met deze temperaturen.
We worden er 'kriegelig'van, wat de stemming niet bevorderd.
Gelukkig hebben wij er niet alleen last van, iedereen zie je slaan om je heen.
Hopelijk koelt het vannacht af, zodat we kunnen gaan slapen in een dichte camper, op de motorcamp in Haast.
Morgen gaan we verder naar Lake Wanaka, hopelijk daar minder last van 'Sandflys'.
Onderweg kwamen we langs Bruce Bay, waar allemaal stenen waren gestapeld, reden waarom? Onbekend.
Ook wij hebben een stapeltje gemaakt.
Gr. Willem en Yolanda
1 februari
Kiora allemaal.
Wij hebben fantastisch weer, al dagenlang, wij zitten namelijk in een omgeving waar per jaar meer dan gemiddeld 3000 mm regen valt.
Vanaf de camping is het 2 minuten rijden naar de Pancake Rocks en de Blowhole.
Prachtige rotspartijen die op pannenkoeken lijken. Mooie foto's gemaakt. Zeer bijzonder natuurverschijnsel.
Vandaag volgen wij de Coast Road, langs Greymouth, Ross, Harihari, Whataroa naar Franz Josef Glacier.
Wij zien wel hoever we komen, want het is bijna 220 km.
Bij Lake Mahinapua gepicknickt, eerst door een stukje regenwoud en dan kom je bij een gecultiveerd meer. Een zeer verrassend mooie picknickplaats met wandel en zwem mogelijkheden.
We naderden om 15 uur de Franz Josef glacier. Fantastisch glashelder weer. Langs de kant van de weg werd er geadverteerd met helivluchten.....
Dus info inwinnen en ............................................ boeken.
Om 16.45 uur de lucht in. Vooral voor Yolanda een hele prestatie om haar vliegangst te overwinnen.
Het absolute hoogte punt van onze vakantie een vlucht naar de Frans Josef en de Fox glacier op 3400 m. hoogte en over de Mnt. Cook gevlogen
(3754 m. hoog).
Een landing gemaakt op de sneeuw op ± 2500 m. hoogte, een prachtige ervaring. Heel bijzonder. Daarna terug naar de basis.
Heel veel foto's gemaakt vandaag ongeveer 400, een kleine selectie sturen wij hierbij op.
De wether-broadcast voor de komende dagen zon en temperaturen van 26 t/m 28 graden (sorry).
Tot over een paar dagen.
Yolanda en Willem
31 januari
Kiora allemaal.
Wij willen iedereen bedanken voor de leuke reacties die wij krijgen op onze verhalen. Helaas kunnen wij niet iedereen een persoonlijk berichtje sturen, daar hebben wij tijdens het internetten te kort tijd voor.
De foto's en de verhalen versturen neemt alle MB inbeslag.
Het is ook fijn om te lezen jullie reacties, voelt weer of je thuis bent
( duurt nog even ).
Vandaag richting Westport of verder is het doel. We waren amper van de camping of we kregen een 'lookout'over het gebergte waar we naar toe gaan.
Road 6 vervolgen naar Murchison, een oud gouddelvers plaatsje en bij Newton Flat een adventure park met een swing-bridge en daar een mooie wandeling gemaakt door het bos, waar een oude Kauri-boom staat.
De angst overwonnen om over de 'swing bridge'te lopen, daaronder stroomde de Buller (rivier) behoorlijk.
Bij Westport richting Cape Foulwind, waar een zeehondenkolonie leeft. Deze waren bijna niet te onderscheiden van de rotsen. (zie foto)
Sommige stukken van het strand waren droog gevallen bij eb, stukken van bijna een 1 km. lang.
De branding van de Tasman zee is behoorlijk.
Even voor Charleston een camping binnen gereden, waar we niet gingen staan omdat we op de plek werden aangevallen door Sandfly's, kliene bloeddorstige vliegjes die behoorlijke bulten veroorzaken. Geld terug gevraagd en door gereden naar een andere camping ± 40 km. verder in Punakaiki. Dit is een fantastische camping, 50 m. van de beach, mooie plaatsen, schoon en modern, helaas geen internet en telefoon bereik.
Dichtbij bezienswaardigheden, zoals Pancake Rocks en Blowhol in Punakaiki.
Er stond wel een harde wind richting zee, 's avonds buiten zitten lukte niet, wel naar het strand gelopen en een prachtige zonsondergang meegemaakt.
Gr. Willem en Yolanda
31 januari
Kiora allemaal.
Wij willen iedereen bedanken voor de leuke reacties die wij krijgen op onze verhalen. Helaas kunnen wij niet iedereen een persoonlijk berichtje sturen, daar hebben wij tijdens het internetten te kort tijd voor.
De foto's en de verhalen versturen neemt alle MB inbeslag.
Het is ook fijn om te lezen jullie reacties, voelt weer of je thuis bent
( duurt nog even ).
Vandaag richting Westport of verder is het doel. We waren amper van de camping of we kregen een 'lookout'over het gebergte waar we naar toe gaan.
Road 6 vervolgen naar Murchison, een oud gouddelvers plaatsje en bij Newton Flat een adventure park met een swing-bridge en daar een mooie wandeling gemaakt door het bos, waar een oude Kauri-boom staat.
De angst overwonnen om over de 'swing bridge'te lopen, daaronder stroomde de Buller (rivier) behoorlijk.
Bij Westport richting Cape Foulwind, waar een zeehondenkolonie leeft. Deze waren bijna niet te onderscheiden van de rotsen. (zie foto)
Sommige stukken van het strand waren droog gevallen bij eb, stukken van bijna een 1 km. lang.
De branding van de Tasman zee is behoorlijk.
Even voor Charleston een camping binnen gereden, waar we niet gingen staan omdat we op de plek werden aangevallen door Sandfly's, kliene bloeddorstige vliegjes die behoorlijke bulten veroorzaken. Geld terug gevraagd en door gereden naar een andere camping ± 40 km. verder in Punakaiki. Dit is een fantastische camping, 50 m. van de beach, mooie plaatsen, schoon en modern, helaas geen internet en telefoon bereik.
Dichtbij bezienswaardigheden, zoals Pancake Rocks en Blowhol in Punakaiki.
Er stond wel een harde wind richting zee, 's avonds buiten zitten lukte niet, wel naar het strand gelopen en een prachtige zonsondergang meegemaakt.
Gr. Willem en Yolanda
30 januari
Zaterdag 30 januari
Kiora allemaal,
Om zes uur werd ik wakker, keek naar buiten en zag een onbewolkte hemel het was net licht.
Naar het strand gegaan om de zon opkomst vast te leggen.
Het was toch wel bijzonder want ik was niet de enige.
Daarna hebben we om 8 uur ontbeten en zin we onze route vervolgd, richting 'Golden Bay'.
Eerste een behoorlijke beklimming en daarna de afdaling naar de oceaan.
Wij hebben de hel 'Golden Bay'gevolgd tot de asfalt weg ophield en hebben nog een paar kilometer gravelroad gereden naar 'Cape Farewell'.
Daar hebben we nog een stukje gelopen naar een mooi uitzichtpunt, waar je een zeehondenkolonie zag.
Terug gereden en de route vervolgd richting Westport, over de Motueka Valley Highway, waar we een overnachtings camping hebben gevonden, bij Tapawera.
Morgen gaan we veder, eerst Westport bekijken en dan richting Fox glacier.
Gr. Willem en Yolanda
29 janauri
29 janauari.
Je moet er wat voordoen maar dan.......
Een onvergetelijke mooie dag een absolute topper en deze hebben wij dan ook afgesloten met een schitterend diner.
Acht uur opgestaan, bewolkt, misschien wordt het beter. Na het ontbijt om half negen het eerste stukje blauwe hemel op naar de boot, vlak voor de camping in Kaiteriter.
Bij het inschepen trok het helemaal open, het bovendek was dan ook snel gevuld. Totaal ongeveer 120 mensen aan boord. Afvaart om 9.30 uur, een prachtige vaart langs verschillende stranden van het Abel Tasman park.
Op een eiland voor de kust ook nog een zeehonden kolonie gezien.
Hoogtepunt was het binnenvaren bij de binnenzee bij Awaroa beach, alleen bij vloed mogelijk.
Daarna terug en bij Medland beach aan land gegaan voor onze track van 11 km. naar Anchorage.
Een prachtig pad langs de kust met enige steile hellingen naar ± 120 m.
De passage over de hanging bridge was een hele belevenis, want hij ging behoorlijk heen en weer.
YOLANDA OVERWON OOK DIT OPSTAKEL.
Na 2,5 uur stevig doorstappen kwamen wij aan op een strand.
Het was eb het strand had wat weg van de Waddenzee.
Grotendeels drooggevallen met enkele sleuven waar wij doorheen moesten.
Om 14.50 op de juiste pickup plek aangekomen waar wij om 15.00 uur opgehaald werden door de boot.
Om 16.00 uur terug op de camping en een lekker biertje gedronken op het terras en 's avonds lekker uit eten gegaan.
Deze dag 123 foto's gemaakt.
Tot ........
Gr. Willem en Yolanda
28 januari
Haere mai/ Welkom op onze site.
Vandaag een rustdag, heerlijk genieten van de zon en een stukje lezen over de geschiedenis van Nieuw Zeeland.
Het populairste verhaal is over de ontdekking van de Polynesische ontdekkingsreiziger Kupe, omstreeks 950.
'Kupe leefde op het eiland van Tahiti, zijn vader kwam van Rarotongan. Zijn kano heette Matahorua en daarin zaten behalve de bemanning Kupes vrouw wn dochters. De Matahorua werd vergezeld door een andere kano, de Tawirrirangi, geleid door een chef met de naam Ngahue. Dagen was er geen land te zien dat hun hart kon verblijden. Uitgeput na een lange reis met de hongerdood voor ogen, tuurden ze gespannen naar de eindeloze horizon. Uiteindelijk schreeuwde Kupes vrouw, die uren over de zee had gestaard: He ao!! He ao, ofwel: een wolk! Een wolk! En ze wees naar een witte wolk in de verte die zeelieden vaak zien als ze land naderden. Gesteund door de hoop die scheen uit de ogen van zijn vrouw, pakte Kupe het roer en wendde de voorsteven naar de wolk. De wolk werd duidelijker en duidelijker. De reizigers wisten dat ze hun doel hadden bereikt. Aotea, Atotea (de witte wolk) schreeuwde ze, terwijl ze de roeispanen door het water trokken, de vermoeidheid vergetend.
Onder het wollige wit van de wolk verscheen een donkere streep van beboste heuvels en dalen en ze wisten dat het land dat voor hen lag, het land was dat ze in hun dromen hadden gezien, waarvoor ze hevige stormen hadden doorstaan en waarvoor ze de dood in de ogen hadden gezien.
Het was Aotea, zoals Nieuw-Zeeland eeuwen geleden bekend werd. Kupe noemde het Noordereiland Aotearoa, de lange witte wolk.
En het verhaal van de Groninger, Abel Tasman die onderweg was met 110 bemanningsleden op twee schepen, de Heemskerck en de Zeehaen (VOC schepen), op 13 december 1642.
Hij schreef in zijn journaal;
'We zagen een land met hoge bergen, ongeveer 15 mijl ten Z.O. van ons. We zijn erop af gevaren'.
De plek staat nu bekend als Perpendiculair Point, vernoemd naar de steile rotsen die uit zee oprijzen.
Tasman voer naar het noorden, tot hij op 18 december ineens rook zag opkringelen aan de kust bij Farewell Spit op het Zuidereiland. Over wat er teon gebeurde is alleen door de Nederlanders geschreven.
In de vallende duister twee kano's vol met Maori op weg gingen naar de Heemskerck en de Zeehaen.
'Ze begonnen naar ons te roepen in een norse stem, maar we konden er niets van verstaan. Ze bliezen ook vele keren op een instrument, dat leek op een Moorse trompet. Eén van onze schippers antwoordde, net als een opvarende van de Zeehaen'.
Dat was het domste dat Tasman had kunnen doen. In de Maori cultuur was de aanval de beste verdediging. Het trompetgeschal was geen begroeting, maar de uitdaging om te gaan vechten.
De volgende ochtend wat het zover. Een sloep van de Zeehaen werd geramd door een kano met dertien Maori.
'Ze storten zich met geweld op onze mensen. Drie bemanningsleden van de Zeehaen werden gedood en een vierde raakte zwaargewond. Daarna vuurden we onze musketten en kanonnen af, maar we raakten ze niet'.
De baai noemde Tasman de Moordenaers Baai, een naam die 200 jaar later door de Britten werd veranderd in wat sympathieker klinkende 'Golden Bay', vanwege het gouden zand.
Zaterdag 30 januari gaan we naar de Golden Bay en gaan we wandelen naar Cape Farewell.