Haere mai/ Welkom op onze site.

Vandaag een rustdag, heerlijk genieten van de zon en een stukje lezen over de geschiedenis van Nieuw Zeeland.

Het populairste verhaal is over de ontdekking van de Polynesische ontdekkingsreiziger Kupe, omstreeks 950.

'Kupe leefde op het eiland van Tahiti, zijn vader kwam van Rarotongan. Zijn kano heette Matahorua en daarin zaten behalve de bemanning Kupes vrouw wn dochters. De Matahorua werd vergezeld door een andere kano, de Tawirrirangi, geleid door een chef met de naam Ngahue. Dagen was er geen land te zien dat hun hart kon verblijden. Uitgeput na een lange reis met de hongerdood voor ogen, tuurden ze gespannen naar de eindeloze horizon. Uiteindelijk schreeuwde Kupes vrouw, die uren over de zee had gestaard: He ao!! He ao, ofwel: een wolk! Een wolk! En ze wees naar een witte wolk in de verte die zeelieden vaak zien als ze land naderden. Gesteund door de hoop die scheen uit de ogen van zijn vrouw, pakte Kupe het roer en wendde de voorsteven naar de wolk. De wolk werd duidelijker en duidelijker. De reizigers wisten dat ze hun doel hadden bereikt. Aotea, Atotea (de witte wolk) schreeuwde ze, terwijl ze de roeispanen door het water trokken, de vermoeidheid vergetend.

Onder het wollige wit van de wolk verscheen een donkere streep van beboste heuvels en dalen en ze wisten dat het land dat voor hen lag, het land was dat ze in hun dromen hadden gezien, waarvoor ze hevige stormen hadden doorstaan en waarvoor ze de dood in de ogen hadden gezien.

Het was Aotea, zoals Nieuw-Zeeland eeuwen geleden bekend werd. Kupe noemde het Noordereiland Aotearoa, de lange witte wolk.

En het verhaal van de Groninger, Abel Tasman die onderweg was met 110 bemanningsleden op twee schepen, de Heemskerck en de Zeehaen (VOC schepen), op 13 december 1642.

Hij schreef in zijn journaal;

'We zagen een land met hoge bergen, ongeveer 15 mijl ten Z.O. van ons. We zijn erop af gevaren'.

De plek staat nu bekend als Perpendiculair Point, vernoemd naar de steile rotsen die uit zee oprijzen.

Tasman voer naar het noorden, tot hij op 18 december ineens rook zag opkringelen aan de kust bij Farewell Spit op het Zuidereiland. Over wat er teon gebeurde is alleen door de Nederlanders geschreven.

In de vallende duister twee kano's vol met Maori op weg gingen naar de Heemskerck en de Zeehaen.

'Ze begonnen naar ons te roepen in een norse stem, maar we konden er niets van verstaan. Ze bliezen ook vele keren op een instrument, dat leek op een Moorse trompet. Eén van onze schippers antwoordde, net als een opvarende van de Zeehaen'.

Dat was het domste dat Tasman had kunnen doen. In de Maori cultuur was de aanval de beste verdediging. Het trompetgeschal was geen begroeting, maar de uitdaging om te gaan vechten.

De volgende ochtend wat het zover. Een sloep van de Zeehaen werd geramd door een kano met dertien Maori.

'Ze storten zich met geweld op onze mensen. Drie bemanningsleden van de Zeehaen werden gedood en een vierde raakte zwaargewond. Daarna vuurden we onze musketten en kanonnen af, maar we raakten ze niet'.

De baai noemde Tasman de Moordenaers Baai, een naam die 200 jaar later door de Britten werd veranderd in wat sympathieker klinkende 'Golden Bay', vanwege het gouden zand.

Zaterdag 30 januari gaan we naar de Golden Bay en gaan we wandelen naar Cape Farewell.